YESSS, HET IS VRIJDAG!!! Thank God it’s Friday! TGIF!!
... maar hoe zit het met de rest van de dagen?
Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook een speciale plek in mijn hart voor de vrijdag. Deze dag markeert het einde van de werkweek en het begin van het weekend. Velen kijken bijna elke week met smart uit naar deze dag, maar wat zegt dit smachten naar het weekend over ons werkgeluk?
Vorige week was de Week van het Werkgeluk die in het teken staat van hoe wij ons werkleven beleven. “We zijn in Nederland namelijk behoorlijk gelukkig, maar ons werkgeluk blijft achter”, stellen de initiatiefnemers van deze week: Maartje Wolff en Fennande van der Meulen. Dit jaar is de tweede keer dat dit Nederlands initiatief is gevierd, niet alleen in ons land maar ditmaal ook in meer dan 30 landen. The International Week of Happiness at Work heeft als doel om bij te dragen aan een wereld waar gelukkig zijn op het werk de norm is, niet de uitzondering. Een mooi streven, lijkt mij.
Mede door het lezen over dit initiatief dacht ik aan hoe we vaak zo sterk uitkijken naar het einde van de werkweek. In mijn werkverleden heb ik zelf ook regelmatig gedacht “yesss, het is eindelijk vrijdag” en “bijna weekend om weer leuke dingen te doen”. Daarmee viel ik niet buiten de boot. Sterker nog, het was bijna vreemd als je niet net als iedereen met meer enthousiasme sprak over het komend weekend dan over de werkweek. En nu dat ik er dieper over nadenk, vraag ik me af of we onszelf iets hebben aangepraat of goedgepraat, namelijk dat we vinden het oké dat de werkweken gelijk staan aan het werkwoord afzien, dat we in het midden van de werkweek het "over de bult" hebben gehaald (Engelstaligen noemen de woensdag daarom ook wel “hump day”) en dat we in de weekenden pas weer echt van het leven kunnen genieten. We hebben zelfs collectief een afkorting omarmd: TGIF, oftewel "dank God" dat we de vrijdag hebben bereikt. Ik weet niet of we dit allemaal zo oké moeten vinden, want hierin accepteren we dat het werkgeluk minder belangrijk of onbelangrijk is.
Nu beken ik dat ik me erg (werk)gelukkig prijs als het gaat om mijn weken en weekenden, dus het lijkt misschien wel makkelijk praten voor mij. Alleen zat ik niet altijd in deze positie. Juist door eerdere banen waarvan ik in de weekenden echt moest bijkomen, verlangde ik sterk naar een werkleven dat minstens net zo goed voelt als een fijn privéleven. Het was een zoektocht (waarover ik in de toekomstige columns meer over vertel), maar met mijn werk als carrièrecoach en headhunter is het werkgeluk me gelukkig uiteindelijk aardig gelukt.
De zoektocht naar meer werkgeluk zou ik een ieder willen aanraden. Natuurlijk kan dit nog blijven bestaan naast het verlangen naar de weekenden. De FRIYAY en TGIF vind ik daarom prima om aan te houden, want het blijft voor heel wat personen een bijzondere dag in de week omdat je inderdaad vaak meer tijd met vrienden en familie kan besteden of meer tijd voor jezelf kan hebben. Wel vind ik het jammer als iemand hiermee zijn/haar werkleven bestempelt als het tegenovergestelde van genieten.
Mijn wens is dat we collectief zoveel mogelijk tijdens of na een fijn weekend ook ernaar uitkijken om aan de werkdagen te beginnen, omdat het werk ook zo goed voor ons voelt. Niet vanuit het uitgangspunt dat je leeft om te werken, maar juist dat je werkt om te leven -of nog beter, dat je tijdens het werk (volop) leeft!
Dus ja, ik ben blij als het weer vrijdag is. Dat is niet omdat ik dan de werkweek heb doorstaan, maar omdat ik dankbaar ben voor deze dag ...zoals alle dagen.
Na het weekend is het TGIM / MONYAY!
Ben je het er mee eens?
Lexter Woodley
Werken bij Calco
Calco is een organisatie gespecialiseerd in het opleiden, detacheren en coachen van startende IT- en finance professionals.
Verder lezen ›